Gecelerin uzun olmadığını biliyordum; ama hiç bu kadar kısa olduğunu farketmemiştim. Hayallerime gelecek adını takmıştım, geçmiş hayallerime rağmen. Hep en baştan başlamak, hiç yenilmemek için kaç günü hedef seçtim başlangıcıma… Yapamayacağımı biliyordum ve yapamadım zaten. Yenilmedim doğru ama yenmedim de.

“Her şeye rağmen güzel” diyorum ama “daha iyi olabilirdi”lerimi unutmadım henüz. Hayal kırıklığı gibi bir şey şu anda aklımdan geçen. Tek aklıma takılansa neden her şeyin aklımda olduğu… Belki de hatam buydu…

Duygularımın kölesi olamadım. Denizimdeki dalgalara bırakamadım kendimi. Hep akıntıya karşı kürek çektim. Daha sonra da içimdeki fırtınalar da kayboldum.

Hekes gibi; hiç kimse gibi olmadığımı sanıyordum. Anlıyorum yavaş yavaş; farklı olan duygular ve akıllar sadece. Ama her insanın içindeki o insanlık dediğimiz dürtüler ve istekler aynı gibi. Neyi nasıl düşünürsen düşün, bir insandan fazlası değilsin, hayatı ve dünyayı değiştirecek olan sen değilsin. Etkilersin belki ama neden ve neler uğruna?

Bilmiyorum. Sadece bilmiyorum. Kimin yanında kim olduğumu, ne için nasıl olduğumu. Karamsar değilim, iyimser değilim; kötü değilim iyi değilim. Ben neyim ve nasılım? Bulanıklığımı silecek olan inancıma güvenemiyorum. Bazen neler dediğime, neler yaptığıma şaşırıyorum. Her bir an geçmişte kalıyor damla damla. Eriyen kar yığınları gibi geçmiş bulanıyor, bazen geride sadece kara çamurlar kalıyor.

Gitsem nereye gideceğim, kalsam nerede kalacağım? Nereye aidim ben, nerede olmalıyım? Bir melodinin ucundan tutup kaybolacak kadar zayıfken, nasıl olurda ayakta kalabilirim ben? Bilmiyorum yine. Bilmiyorum işte… Ama olsun en azından daha bilmek için uğraşmam gereken çok şey var, bunu biliyorum.

Yazan ARIZA: Aforizma