Her ayrılış daha az canımı yakıyor ama her kavuşma daha çok mutlu ediyor. Göz yaşına alıştım ama kahkahalarım çoğalıyor. Neler oluyor bilmiyorum. Sanki tüm dünya hayal gibi… Ama hayaller bu kadar acı değil sanıyordum.

Amaçlar git gide kayboluyor, nedenler siliniyor. Kararlar boşa alınıyor, sözler verilemiyor. Zaman sürekli geçiyor. Peşinde koşmaktan yoruluyor insan.

Dinlenecek bir anlık huzur için günlerce çabalıyoruz. Ama her şey geçiyor. Her dünün adı eskiden şimdiydi. Her şimdinin ise dünde adı gelecekti. Sürekli değişiyoruz. Tek bir tebessüm için bakınıyoruz. Gökyüzüne güveniyoruz; mavisinde yüzüyoruz.

Tutunduğumuz duvarlar artık soğuk. Neşenin sıcaklığı yetmiyor, neşe yetmiyor. Umursamamaya başlıyoruz, kaybedişlere gülmeye başlıyoruz. Boş verişler sarıyor çevremizi. Yine de sahte gülücüklere tutunuyoruz.

Hayat sınav mıydı, savaş mıydı, hayal miydi şaşırıyoruz. İnanca sarılıyoruz; o bizi durmadan itse de. Geriye bakıp hep ileri yürüyoruz. Her adımda tesadüflere rastlıyoruz. Rastlamayınca takılıp düşüyoruz. Canımız yanıyor. Yanmasa da biliyoruz; her mutluluğun arkasına tutunan bir mutsuzluklar var.

Aforizma