Ben varlığım. Ben bolluğum. Ben neş’eyim.
Gün erken dönmüştü. Zaten yolun heyecanı ve çözüme bir adım yaklaştığı hissi O’nu doğru dürüst uyutmamıştı da. Hemen yola koyulmalıydı. Çarçabuk hazırlandı. Dün gece, artık ‘Sevgili’ hissettiği kadını da O’nu yalnız bırakmamıştı. Küçücük bir öpücük kondurdu yanağına, onu uyandırmak istemedi. Kadın gerinerek gözlerini açtı. Sevgi bakan gözleriyle: “gidiyor musun?” dedi.
– Yolcu yolunda gerek.
– Aşkla git. Döndüğünde tam burada olacağım.
Ben varlığım. Ben bolluğum. Ben neş’eyim.
Her yıl, ailesini Bodrum’daki yazlığa götürüyor olsa da, bu gidişi ilginç bir heyecan içeriyordu. Sırt çantasını bagaja yerleştirdi. Koşturmaya gerek duymuyordu. O’nun için 8-9 saatlik bir düşünme seansı olarak görülebilecek yolculuk, kendine konsantre olması için iyi bir fırsattı da.
Ben varlığım. Ben bolluğum. Ben neş’eyim.
Gişelerden henüz çıkmış, feribota doğru ilerlerken, az önce evde bıraktığı sevgiliyi düşündü. Anahtarı vermekle iyi mi yapmıştı? Haydi şimdi al başına belayı. Halbuki evinde özgürdü. Şimdi çat kapı… Hay Allah, ne düşünüyordu ki bunu yaparken. Özgürlüğünü kısıtlamıştı. Aklına birkaç yıl devam ettiği, sonrasında da bırakmayı seçtiği dersler geldi. “Önce beğenirsin. Bilmek, anlamak ve kavramak için ilgilenmeye başlarsın. Beğenmediğin hiçbirşeyle ilgilenmezsin. Bilgiyi toplar, hangi bilgiyi aldığının farkına varır nasıl kullanacağını idrak eder ve içeriğini kavrarsın. Sevgi uygulamaktır. Bildiğin, anladığın, kavradığın bilgiyi uygularsın. Sevmek nedenlidir.”
– Özdemir bizi yıllarca uyutmuş bu durumda dedi. Gebze yakınlarına varmaktaydı. Etrafına baktı, sanki sınıfta herkes sustuğunda tek sesi çıkan o cılız öğrenci gibi hissetti kendini.
– Sevmek nedenlidir dedi yine aynada kendine konuşan biri gibi. “Sevgi kabuldür. Neden sevdiğini bilen aşka karar verebilir. Çünkü yeterince nedeni vardır. Seviyorsan kızamaz, kızıyorsan sevemezsin. Kendini sevmeyen, sevgi veremez, sevmeyi bilemez. Sevdikçe güzelleştirirsin. Öyle güzelleşir ki, yarattığına hayran olursun. Aşık olursun. Aşık olmak yarattığını görmektir. Gördüğün şeye hayran olmak ve bunu yapanı hatırlamaktır. Aşk iki bütünün büyüyü yaratmasıdır. Tamamlanma değil, çoğalmadır. Dolayısıyla biz değildir, ben ve ben’dir. Aşk bir kere yaşanır. Öğrenmektir. Öğrendiğin birşey için karar verebilirsin. Bu yüzden de aşk karardır.”
Ben varlığım. Ben bolluğum. Ben neş’eyim.
Fakültenin bilindik, çoğunlukla kıskanılan simasıydı, zira okulda hep en gözde kızlarla birlikte olurdu. O aralar bir ilişkisi yoktu. Daha bir hafta önce, bu bekar evinde arkadaşlarıyla sohbet etmiş, sonra da hep yaptığı gibi kanepeye uzanıp dergilere bakmaya başlamıştı. Kendinden çok emindi. Öyle ki kapı çaldığı gelen kişinin hatun olmasına aldırmadan, okumakta olduğu Playboy dergisinin sayfalarını çevirmeye devam etti. Hatuna hiç bakmadı. Duyuduklarından anladığı, en yakın arakdalarından birinin kısmi kız arkadaşı olduğuydu. Ankara küçük bir memur kentiydi de o zaman, bildiği, İstanbul’dan daha yoz bir ortam zaten oluşmuştu o yıllarda. Kısmi kız arkadaş; şimdilerde bir dargın bir barışık süren, ya da “on and off” adlandırılan ilişkilere biçtiği tanımdı. Kız muhteşemdi. Arkadaşı da en yakışıklıları. Sarışın olmanın verdiği ayrıcalık ile kızları parmağında döndürürdü. Bu da onlardan biriydi anlaşılan. Yolda görsen dönüp bir daha bir daha bakacağın bir güzellik.
– Ben bakkala çıkıyorum, siz de birşey ister misiniz?
Dergiyi, pek de istifini bozmadan hafifçe indirdi. Bakmaya doyamayacağı kadar alımlı bu kadına, kölesiymişcesine:
– Bana da bir kola al diyebildi. Tanıştırılmamışlardı sanki yıllardır tanıyormuş sakinliğindeydi.
Ben varlığım. Ben bolluğum. Ben neş’eyim.
